Rond 2010 wist de hele tangowereld dat de Pablo Rodriguez en Noelia Hurtado, en zeker de laatste, tot de top behoorden van wat tango op dat moment te bieden had. In 2011 gingen de twee uit elkaar om met nieuwe danspartners verder te dansen en nog beroemder te worden dan zij voorheen al waren. De dans in de film is de laatste dans van Pablo en Noelia. Of voor deze dans bewust gekozen is voor Invierno (gezongen door Roberto Maida), zullen we nooit weten. De tekst gaat over de eenzaamheid die komt bij het invallen van de winter, over winterse stormen van verlatenheid die het hart doordringen en je doen huilen. Hoe dan ook: aan het einde van de dans zijn ze allebei in tranen.Dat zou dan passen bij die uitspraak van ik weet niet meer wie, dat tango ‘gedanste weemoed’ is.

Maar dat is niet de reden waarom ik deze dans zo mooi vindt. Die bewondering zit in de perfectie waarmee die wordt geleid door Pablo Rodriguez. Hij danst niet alleen, maar faciliteert de volgster die alle ruimte krijgt en samen maken ze er een geweldige dans van. Geen schokkende bewegingen, maar één vloeiende en soepele dans waarin iedere stap logisch uit de vorige lijkt te volgen terwijl die bovendien volkomen in harmonie is met de prachtige muziek.