Adiós Buenos Aires is een mooie tango om op te dansen en ook vanwege de tekst interessant. De auteur, Leopoldo Torres Ríos (1899-1960) was een Argentijnse filmmaker en scenarioschrijver. Hij heeft zo’n veertig fims gemaakt. In die films besteedt hij ook aandacht aan de tango. Daarnaast schreef hij de teksten voor enkele tango’s. Adiós Buenos Aires is daar een voorbeeld van. Deze tango staat centraal in de gelijknamige gefilmde musical uit 1938 waarvan deze tango wordt gezongen. De muziek van dit lied werd gecomponeerd door Rodolfo Sciammarella.
De film gaat over de verwikkelingen van een jonge vrouw die lid is van een theatergezelschap, gespeeld door Amelia Bence (1914-2016), een van de grote filmdiva’s uit de bloeitijd van de Argentijnse filmindustrie. Zij ontfermt zich in het verhaal over de liedtekst van een dichter die door haar regisseur was afgewezen. Haar vriend schrijft er de muziek bij en maakt er samen met de schrijver van de tekst een succes van: Adiós Buenos Aires. Het lied heeft een prominente rol in de film. Aan het begin ervan leest de tekstschrijver het gedicht voor aan de regisseur, wat verder zien we de componist bezig met de muziek. Een stuk verderop laat Amalia Bence een deel van het lied horen aan vrienden en aan het slot wordt het ook nog eens in zijn geheel door haar gezongen.
Een link naar deze film vind je onder aan de pagina. Vlak voor het einde van de film zingt Amalia Bence het hele lied (op 01:16:58). Een paar weken vóórdat de film in première ging, was de meest bekende opname gemaakt, met zanger Ángel Vargas en het Orquesta Típica Victor. Het succes van het lied bij het publiek was mede te danken de actualiteit van het onderwerp, het gedwongen vertrek van Argentijnen naar het buitenland, toen in de dertiger jaren door de zware economische crisis in Argentinië zelf onvoldoende werk te vinden was. Dat was voor veel Argentijnen van wie de ouders of grootouders als immigrant naar Argentinië waren gekomen, een pijnlijke situatie. Ook in enkele andere tangos wordt daarover gezongen. Nog wranger was het dat Argentinië een kleine tien jaar later juist weer grote behoefte had aan immigranten; een tango over die tijd komt binnenkort hier ook nog voorbij.
In 1955, na de staatsgreep die dat jaar plaats vond, moest Sciammarella ook zelf vluchten uit zijn vaderland. Hij woonde eerst enkele jaren in ballingschap in Mexico en vestigde zich in 1962 in Barcelona waar hij als componist van reclamemuziek ging werken. Tangopoëzie heeft hij na 1955 niet meer geschreven.
